Er is de kerstborrel op je werk, waarbij verwacht wordt dat je in foute kersttrui komt (waar ligt dat ding…) én of jij even het prijsje wil kopen voor de drie collega’s met de allerfoutste kersttruien (wanneer dan… je agenda zit bomvol!). Oh en de jury samenstelt want anders kan je geen prijs uitreiken (arghhhhh). 

Dan is er het familie kerstdiner. Bij de ene familie leuk bij de ander wat minder. Of je hebt van allebei iets, want waarschijnlijk heb je niet één diner maar wel twee of drie (of vier… jij strijder). Ieder kookt een gang en omdat jij zo goed bent in koken gunt je (schoon)familie jou de eer om het hoofdgerecht te maken (alweer…). 

En dan als klap op de vuurpijl de school van je kinderen. Die vieren óók kerst. Eén ochtend. En die hele school moet dan versierd. Voor één ochtend want daarna is het vakantie. Maar oké, de vrijdag voor de kerstvakantie is het dus kerstontbijt op school. En er zijn ouders nodig om op te ruimen (dat plannen ze dan op je laatste werkdag voor de vakantie dus hè…). En of je ook nog een gerechte wil maken (what?!). 

Als je een beetje op mij en een hele hoop andere mensen lijkt dan heb je JA gezegd op al deze organisatie-vragen. Want het zijn belangrijke dingen. Ze vragen je niet voor niks. Ze hebben je nodig. Je collega’s hebben het nog drukker dan jij. Je schoonfamilie heeft het niet breed dus logisch wel dat jij het hoofdgerecht doet met jullie dubbele inkomen. Andere moeders doen nog véél meer (die ene leest zelfs élke week een dagdeel voor aan de kleuters. een dagdeel!). Redenen te over. En nu zit je erin. 

Niet alleen met kerst 

Wat een gedoe. En niet alleen met kerst, maar het hele jaar door. In vriendschappen, bij familie, de opvoeding van je kinderen, op je werk en ga zo maar door. Jij zegt ja. En achteraf voel je misschien wel spijt. Of boosheid want man oh man wat een gedoe allemaal. En als je nadenkt over dat je de mensen om je heen gaat vertellen wat je écht denkt (wat een gedoe / ik wil niet / laat ze in de … zakken met hun kerstgedoe) dat je je bedacht hebt… nee dan voel je je echt te schuldig. Dat is geen optie dus. 

Voel je de klem? 

Het is de klem van de pleaser. De pleaser die het goed wil doen. Die niet wil teleurstellen. Veel van ons hebben een stukje pleaser. Bij de één is dat deel groot en bij de ander klein. Maar voor iedereen geldt dat dat pleasende deel héél onhandig kan zijn in een drukke periode als december. 

Daarom 5 weetjes over pleasen die ik deel met kinderen en ouders in Kinderpraktijk MIES. Zodat jij jouw pleaser de komende weken zeker weten gaat herkennen & het volgend jaar kerst allemaal anders gaat doen. Komt ie. 

Weetje #1: niet iedereen hoeft je vriend te zijn

Het ding met pleasen is, is dat er zoveel verschillende mensen met verschillende behoeftes zijn dat het onmogelijk is om ze allemaal te pleasen. Het kan gewoon niet. Pleasen is van begin af aan dus gedoemd om te mislukken. Dat is niet zo erg maar wel heel goed om je te realiseren. Niet iedereen kan je vriend zijn, hoe hard je ook je best doet. 

Weetje #2: pleasen gaat ten koste van jezelf

Als jij aan het pleasen bent, dan ben je niet helemaal jezelf. Je doet je anders voor omdat je denkt dat je daar anderen gelukkig mee maakt, of een conflict uit de weg gaat. Op die manier laat je je leven bepalen door de mensen om je heen; je neemt niet zelf de keuzes maar reageert op wat andere mensen van je willen. Zo is het onwijs lastig om een leven te hebben waar jíj blij mee bent. En daar komt nog iets bij. Want als jij je niet gedraagt naar wie je echt bent, dan verzamel je mensen om je heen die eigenlijk niet bij je passen. En die mensen kosten je bakken met energie. 

Weetje #3: grenzen aangeven is aan de relatie werken

Als je je grenzen aangeeft, dan betekent dat dat je zelfrespect hebt. Als jij je vrienden, je manager, je (schoon)familie, de leerkracht op school en je kinderen duidelijk maakt dat je best iets bij wil dragen maar dat wat ze nu van je vragen je niet gaat lukken, dan laat je zien dat je jezelf respecteert. En wat zo mooi is: ook het respect dat anderen voor jou voelen zal hierdoor groeien. Grenzen zijn essentieel in relaties met andere mensen (tip: ik schreef al eens een blog over grenzen stellen). 

Weetje #4: jezelf zijn betekent dat je échte vrienden maakt 

Wist je al dat de mensen om je heen willen weten wie jij bent, wat jij voelt en wat je nodig hebt? Pas als je dat deelt met de mensen om je heen, gaan ze je echt leren kennen. Ik heb het zelf mogen ervaren in de afgelopen jaren. Vanaf het moment dat ik meer mezelf ben gaan zijn, verzamelde ik steeds meer en meer mensen om me heen die echt bij me passen. Die mensen kosten me minder energie, want ik hoef mezelf niet meer weg te cijferen. 

Weetje #5: stop die energie maar eens in zelfliefde

Misschien denk je weleens: als ik meer van mezelf zou houden, dan zou ik ook gemakkelijker kunnen stoppen met pleasen… Dat is een denkfout want het werkt andersom. Als je begint met zelfliefde dan stop je vanzelf met pleasen. We pleasen omdat we goedkeuring van anderen nodig hebben en conflicten willen vermijden. Maar als jij jezelf accepteert zoals je bent dan heb je helemaal geen goedkeuring van anderen meer nodig. En wordt pleasen irrelevant! Er is geen magische knop waarop je kan drukken zodat je pats boem ineens overstroomt van zelf liefde. Het is iets wat jij stap voor stap kan vergroten. 

Hoe je dat doet? In de korte versie door aan zelfacceptatie te werken. Door onder ogen te zien wat jou kwaliteiten en jouw valkuilen zijn en hoe je die kan omarmen. Ik doe het in Kinderpraktijk MIES continu, met kinderen en ouders. Wie weet schrijf ik er nog eens een blog over ;-).

Delen omdat je wil delen

Ik gun je dat je lief kunt zijn voor anderen terwijl je lief bent voor jezelf. En dat je niet lief bent voor die ander omdat je bang bent om afgekeurd te worden. Maar omdat je zoveel liefde voelt dat je die wil delen. Die intentie is hét grote verschil. 

En om dan weer even heel praktisch te worden. What about pepernoten in de uitverkoop voor je winnende collega, een stamppot met kerst (wie houdt er niet van een winterse stamppot) en vega kipnuggets van de McDonald’s voor het kerstontbijt? Het is stuk voor stuk snel, gemakkelijk, goedkoop. Zo weet je omgeving direct dat je bezig bent om beter voor jezelf te zorgen, want: meer tijd, aandacht en energie voor jouzelf. En ik voorspel dat met name de kinderen het vast en zeker leuker vinden dan je huisgebakken bananenbrood zonder suiker. En lekker onverantwoord dus de leerkracht en de andere ouders zal je er zeker niet mee pleasen :-).