de helende kracht van doen! & mijn verhaal
Ik weet het nog goed. Hoe verwarrend het was om kind te zijn. De volwassenen vertelden me dat ik mezelf moest zijn. En dat ik dan goed genoeg zou zijn. Of dat ik mijn hart moest volgen. En dat ik dan niks verkeerd kon doen. Veel woorden. Die me alleen nog meer verwarden. Zoveel vragen… Wie ben ik? Wie zegt me dat anderen me goed genoeg vinden? Wat als ze dat niet vinden en ik nergens bij hoor? Zo kwam het dat ik aan de buitenkant een ondernemend, vrolijk en eigenzinnig kind was. En aan de binnenkant verdrietig en in de war. En van die binnenkant, daar begreep dus echt helemaal niemand iets van: de volwassenen om mij heen niet en ikzelf al helemaal niet. Lees hieronder meer over mijn verhaal.
Minder strijd en meer durf is wat ik nodig had in mijn verhaal
En zo groeide ik op, met meer vragen dan antwoorden en met vele malen meer strijd dan rust. En hier ben ik nu. 35 jaar en pedagoog MSc, integratief kindertherapeut -en coach. Met een scala aan kwaliteiten die ik toch echt aan mijn struggles als kind te danken heb. Zo kan ik heel goed luisteren (ook naar wat er tussen de regels door verteld wordt), ben ik onwijs nieuwsgierig, heb ik een groot gevoel van intuïtie en ben een aanpakker. Juist dankzij mijn verhaal in die complexe thuissituatie. Ik weet inmiddels precies wat ik als kind nodig had: meer rust door minder strijd en meer durf om mezelf te zijn.
Reddingspogingen gedurende mijn verhaal die pogingen bleven
Natuurlijk waren er weleens volwassenen die me wilden helpen. Die me meer slaap gunden en die wel wisten hoe ik om moest gaan met klasgenoten, ruziënde ouders, blozen van verlegenheid of pesters. Wat al die reddingspogingen gemeen hadden, was dat er vooral gepraat werd. En dan wel door de volwassenen, niet door mij. Je voelt ‘m aankomen: ik had er geen bal aan. Ik ging me alleen maar nog slechter voelen. Want nu waren er volwassenen die hun best wilden doen voor me, maar ik begreep niks van wat ze zeiden. Dat zal dan wel aan mij liggen, ik ben naast onmogelijk ook dom… En zo werd mijn put steeds dieper.
Niet eindeloos praten over hoe lastig het is, maar doen!
In Kinderpraktijk MIES coach ik kinderen die last hebben van twijfels en onzekerheden, en die verlangen naar meer rust en een gevoel van zich sterk voelen zodat ze stevig staan voor wie ze zijn. Wat ik zo mooi vind aan mijn vak? Het grootste deel van de tijd zijn we níet aan het praten over wat lastig is. Wat we wel doen? We zijn bezig! Met visualiseren en imagineren van wat lastig is en wat voor oplossingen er zijn. Dat doen we met alle materialen die er in de praktijk zijn, zoals verkleedkleren, zwaarden en pistolen, knuffels, (prenten)boeken, een winkel, spelletjes en ga maar door. Ik maak gebruik van het beeldend vermogen dat je kind heeft en beschouw ‘m als deskundig op zichzelf. Geen goedbedoelde adviezen van mij als volwassene dus: je kind weet bewust of onbewust wat het echte probleem is, wat de oplossingen zijn en met welke middelen dat het beste kan.
Van klem naar doen!
Wat ik het mooist vind aan deze manier van begeleiden? Dat cliënten zich door bezig te zijn en zelf te bepalen wat ze aangaan al gauw niet meer zo klem voelen zitten maar juist sterk en stevig. Dat ouders zich verlicht voelen en in de actiemodus komen. Hoe de sfeer in huis van gespannen naar rustig gaat en er steeds meer begrip over en weer ontstaat. Hoe mooi dat ik ouders – met uitgebreide input van hun kind – mag leren om zo handig mogelijk met hun kind om te gaan?! Zodat ook zij steeds minder gaan praten en meer gaan doen :-).
