hoe het komt dat hulpvragen zo moedig is

De kinderen met wie ik werk zijn aan het struggelen geweest. Niet eventjes, maar al heel lang. En hun ouders hadden het ook moeilijk. Al die tijd denken ze: hulpvragen ja of nee? Er was spanning die uitmondde in strijd. Een hoop gedoe en maar weinig rust en begrip in huis. Wat professionele hulp was eigenlijk wel welkom, maar tegelijkertijd ging het leven door. In volle vaart. Agenda’s die uit elkaar barsten met werk, school, sociale activiteiten, sport en hobby’s. Hoe past daar in vredesnaam nog een wekelijkse coaching sessie in? Die ook nog eens geld kost. En het is niet voor niks dat men zegt: na regen komt zonneschijn. Als we nog even volhouden, wordt het vast en zeker beter…

Twijfelen over hulp vragen ja of nee is super menselijk

Ik voorspel dat je het herkent. Dit proces waarin je uitstelt wat je het meeste nodig hebt: hulp. Waarin je blijft twijfelen over hulpvragen ja of nee. We willen namelijk onafhankelijk zijn. Zelf onze zaken voor elkaar hebben, sterk en krachtig zijn en zelf bepalen welke dingen goed voor je zijn. Grote kans dat je jouw ouders hetzelfde zag doen. Die waren hun eigen boontjes aan het ‘doppen’. Of misschien vroeg je als kind wel om hulp maar werd daar vervelend op gereageerd. Zo wordt de stap om hulp te vragen steeds groter. 

Als ik om hulp vraag…

Dan ben ik zwak.
Dat is een denkfout die velen van ons maken. We denken dat wanneer je om hulp vraagt je zwak bent. En hier zit dan de échte denkfout want om hulp vragen maakt kwetsbaar en kwetsbaar is niet hetzelfde als zwak. Om hulp vragen is spannend, want je kan je oh zo bloot voelen. Je laat namelijk je bescherming los. En daaronder zit je eigen authentieke zelf. Die pijn heeft en hulp kan gebruiken. Hoe krachtig is het om zo voor jezelf op te komen, ervoor te zorgen dat je je weer sterk gaat voelen?! 

Dan verlies ik alle controle.
Velen van ons zijn gewend om de controle te hebben en te houden. Met name ouders dragen veel verantwoordelijkheid. En als er dan struggles zijn, verwordt die verantwoordelijkheid een eindeloze cyclus van problemen en zorgen. Waar je – als je heel eerlijk bent – al lang niet altijd meer de controle op hebt. Maar wat als je om hulp vraagt en alle controle loslaat? Wat krijg je ervoor in de plaats… Hier komt het felbegeerde gevoel van regie om de hoek kijken. Dat je reageert zoals jij wil reageren op ongecontroleerde situaties die je van tevoren niet had gepland. Zo is hulp vragen de ideale kans om van een gevoel van controle te gaan naar het ervaren van regie op je (gezins)leven. 

Dan kom ik erachter dat ik niet te helpen ben.
Zul je altijd zien… dan vraag je eindelijk om hulp, blijkt dat je helemaal niet te helpen bent. Dat is toch best een angstige gedachte?! Klopt. En een hele logische. Want als je je uitgeput voelt en het even allemaal niet meer aankan, dan kan je je allang niet meer voorstellen wie of wat jou nog kan helpen. Dikke kans dat je dit gevoel van moedeloosheid uitstraalt en dat kinderen zich een even hopeloos geval gaan voelen. En júist daarom is het belangrijk om hulp te zoeken. Bij iemand die vol vertrouwen en liefdevolle nieuwsgierigheid met je mee kan denken. 

En dan zet je de stap

En dan komt er dat moment waarop ouders tóch de stap zetten. Ze bellen me op en we plannen een eerste oudergesprek. En zo gek, zodra die afspraak in de agenda staat voelen ze zich lichter en beter (moeten we die afspraak wel door laten gaan?!). Niet zo gek omdat wetenschappelijk onderzoek laat zien dat de cliënt in de periode tussen het maken van de eerste afspraak en de eerste sessie al op een positieve wijze verandert. 

Je hebt ‘m door: om hulp vragen is mega moedig

In dat eerste oudergesprek voelen ouders zich vaak oh zo opgelucht. Om de constructieve uitkomst van hun twijfelproces over hulpvragen ja of nee, het delen van hun zorgen, de erkenning van hoe pittig het is, het ontschuldigen want hun schuld is het niet. En als ze de deur uitlopen voelen ze al iets van hun kracht en durf terugkomen. En terecht. Want hoe moedig is het om te besluiten dat jij en je kind gelukkiger kunnen zijn? En dat je daarvoor gaat? Mijn oprechte bewondering heb je!